painiac

ให้กำเนิดฉันมาตั้งแต่ออกจากท้องร้องอุแว้
ร้องเรียกและเพรียกหาจะกินนมทำอ้อแอ้
มีแต่แม่คนๆเดียวที่คอยเลี้ยงดูและฟูมฟัก
เลี้ยงดูตั้งแต่กูเดินไม่ได้ยันวิ่งหัวเราะคิกๆคัก

ครั้นฉันสามขวบพ่อผู้ให้ได้ทิ้งไป
แม่ลำบากหาเลี้ยงแต่บิดาสุขีกับเมียใหม่
แต่ก็ไม่เคยบ่ายเบี่ยงบอกกับตัวเองว่าต้องเลี้ยงไหว
พยายามขึ้นมาจนถึงวันฉันโตเป็นผู้ใหญ่

แม่ท่านเหนื่อยไม่ใช่แค่ สิบสองสิงหา
ทำได้เรื่อยกตัญญูเพียงแค่เอ่ยวาจา
ว่ารักแม่แค่นั้นเองไม่ยากเกินหรอกหนา
รีบซะก่อนจะสายแล้วจะเสียดายเวลา

แงๆ จะร้องเลย เศร้าง่า มะตอนหัวค่ำดันมีปากเสียงกันนิดหน่อย T-T


รักแม่ที่สุด!!!