เอ๊อะ ในวันที่ยี่สิบเจ็ดon november
ชั้นใปรอเทออยุ่ริมถนนยืนคอยเทอเก้อ
พอรุ้ว่าใม่สบายชั้นจึงรีบใปซื้อ ยามาให้เทอ
เพ๊าความเปนห่วง ชั้นจึงกดใปหาเบอ __ที่เทอได้เคยไห้
พอให้เสดก๊ะกลับบ้านด้วยความภาคภูมิใจ
เพ๊าะคิดยู๋ในใจว่าเทอจะซึ้งในความความห่วงใย
แต่ใม่เลยพอได้รุ้ข่าวว่าเทอยังใม่ลืมเค้า
ฝันของชั้นมันพังทลายใม่เหลือแม้แต่เงา
เหลือแต่ความเศร้า กับความเหงา เพราะชั้นมันใม่มีใคร
ก้เทอเคยบอกชั้นว่าเค้าจะกลับมา
และเทอไม่ห่วงตัวชั้นถึงชั้นจะไปโดยใม่อำลา
บาดแผลครั้งนี้มันลึกนัก แต่ชั้นยังโง่วนเวียนไปหาเทอ
ยังจำคำคมที่คนเขาบอก ว่า เจ็บแล้วจำคือคนเจ็บแล้วทนคือชั้น
ไม่เคยหลาบใม่เคยจำ ถึงแม้ทั้งรุ้ว่ามันคงเปนได้แค่ฝันรมๆนั้น!!
