แกะไรม์กูเก๋าเก่าเก็บไว้นานออกมาปัดฝุ่น
สมิงไรม์มีสมองไม่ต้องใช้มือดัดหุ่น
เพราะกูเป็นสมิงจริงเลยไม่วิ่งไล่กัดตุ่น
แต่ละอองหญ้าผ่านก็กวนอารมณ์ได้ไอ่สัด..กรุ่น
กระจกสะท้อนวันคืนภาพจริงให้คนมองผ่าน
กูย่องจากเมืองชำเลืองไกลคำในใจคน กูลองอ่าน
ขั้วบวกต่อให้มีหลายอย่าลืมได้มันย่อมดูดลบ
หลอดไฟสว่างจริงแต่ถ้าดับคงต้องจุดคบ
หนึ่งกำห้านิ้วครบมือก็ใช้ไม่ได้ถ้าไม่หายใจ
ยากจะหยั่งถึงแต่กูยิ้มเพราะบางสิ่งที่อยู่ไม่สลายไป
กลบทหลอกนักกลอนยาก ณ ที่นี้กูอยากไม่ให้มันหลอก
ทำนองมันคล้ายระดับเสียงถ้าสีเหลืองกูใช้วันจันทร์บอก
มือกูป้องไม่ได้ปิดตากูเล็งไกลไม่ใช่หันหลัง
อยากตักน้ำให้เต็มโอ่งต้องใช้ขันเงินไม่ใช่ขันหนัง
กูผูกไรม์เป็นห่วงใยให้เข้าใจออกใจแล้วไปเข้าใจ
รักสำนักไม่อยากให้สำลักรักแล้วกูรักใครเล่าใคร...
