ผมเฝ้ารอวันที่ฟ้าหลังฝนนั้นมันจะสวยงาม

เพราะความรักที่ปั้นและสรรค์สร้างมันไม่เคยจะสวยตาม

อยากให้หมอกกระจ่างเหลือเพียงแค่ฟ้าคราม

โตแล้วก็อยากจะรักใครตราบนานเท่านาน

เปรียบรักที่เคยพบพานเป็นดั่งการสร้างบ้าน

แต่ก่อนเราร่วมใจที่จะช่วยงาน

บ้านหลังน้อยค่อยๆเริ่มถูกสร้าง

ในวันนี้ไม่มีกันบ้านนั้นจึงร้าง

โครงบ้านคงเปรียบดั่งกับความทรงจำ

ยังคงย้ำทุกอย่างจะสิ่งของหรือการกระทำ

หากจะลืมผมคงต้องใช้ไฟเผาให้มอดไหม้

แต่ยังเหลือซากเป็นเศษเสี้ยวของความทรงจำในใจ

ใครกันจะเป็นผู้มอบความฝัน

ใครกันจะเป็นผู้มอบความหวัง

ใครกันจะเป็นคนๆนั้น

ที่พำนักพักใจไปพร้อมกัน

*รักเอย ทำไมต้องเจอต้องเจอต้องเจอแต่คนที่ใจร้าย

ฉันเคย เจ็บระทมระทวยแล้วก็มีแต่เสียใจ

รู้เลยไม่ควรจะมีรักกับใครอีกต่อไป

แหงนเงยขึ้นฟ้าอีกคราพร้อมกับร้องไห้

โอเคถ้าคุณจะจากไปครับผมก็ต้องทำใจพร้อมกับยอมรับ

ไม่มีเวลามาช้าชักหรือว่ายื้อนักต่อให้ตื้อหนักก็คงไม่อาจจะซื้อรัก

หากคุณคิดจะพักคุณก็คงจะนึกถึงคิทแคท แต่หากผมคิดจะรักผมจะนึกถึงคุณเป็นคนแรก

จะรักใครก็มีแต่คุณมาแทรก คุณนั้นทำให้สมองผมมันผิดแปลก

แตกต่างไม่เหมือนเคย

แต่ก่อนบอกว่ารักแต่ทำไมวันนี้กลับแลดูเฉยเมย

เปรียบดั่งสุภาษิตและก็คำพังเพย

ที่คนแก่คนเฒ่ามักจะเล่าอยู่ตามเคย

เมื่อเริ่มรักน้ำต้มผักมันยังหวานแต่ทำไมเนิ่นนานน้ำต้มผักมันกลับจืด

มุขตลกที่เคยขำทำไมวันนี้มันกลับฝืด

รักของเรามันตันและไม่มีทางต่อให้ยืด

รักดีๆสุดท้ายมันมีแค่ในนิยายและรักจนตายสุดท้ายมันก้มีเพียงแค่ในนิทาน

เก็บเกี่ยวทุกอย่างให้ไว้เป็นประสบการณ์

แล้วปล่อยให้หัวใจมันเดินไปตามทาง

ให้รักที่ผ่านใจ ให้มันเป็นครู

ถ้าผมไปแย่งใครขอโทษด้วยได้โปรดอย่าฟัคกู

เจ็บคอเพราะไอแต่เจ็บใจเพราะยู

รักคุณแทบตายสุดท้ายไม่มีใครเหลืออยู่

(*)

Oh girl oh I luv I luv I luv u

Oh girl oh I need I need I need u

ต่อให้คิดถึงเธอมากสักเท่าไหร่

ต่อให้คิดถึงเธอมากขนาดไหน

เธอก็คงไม่กลับมา

(*)