จดหมายถึงมาริโอ้ & มาริโอ้สอนน้อง

วันปีใหม่ 2548
พี่ชาย


                       ฉันคิดอยู่นานทีเดียว กว่าจะตกลงใจบอกแกในเรื่องต่อไปนี้ ก่อนอื่นฉันอยากจะบอกแกว่า กว่าที่แกจะได้อ่านจอมอฉบับนี้
ฉันก็คงเปิดตูดแน่บไปจากโลกของแกแล้ว แกไม่ต้องห่วงฉันนะ ฉันไม่ได้เอาเห็ดหรือดอกไม้ไปเลยแม้แต่ดอกเดียว แกไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น
อันที่จริงแกคงไม่ทุกข์ร้อนอะไรอยู่แล้วนี่ อืมม์ ... อันที่จริงไม่มีฉัน แกก็แค่เหนื่อยขึ้นกว่าเดิมอีกเล็กน้อยเท่านั้น
นอกนั้นชีวิตของแกก็แทบจะไม่มีอะไรแตกต่างไปจากเดิมนี่หว่า อีกอย่างฉันว่ามาริโอ เลือดนักสู้ผู้ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ
อย่างแกน่ะ เรื่องจิ๊บจ๊อยแค่นี้ไม่สะเทือนขนหน้าแข้งหรือแม้แต่หนวดเชยๆ ของแกหรอก
(และขอโทษนะ...พี่ชาย ฉันโกนหนวดอันแสนทุเรศนั้นออกแล้วว่ะ)

แกอาจสงสัยว่าทำไมจู่ๆ ฉันถึงทิ้งแกไป หรือถ้าพูดให้จริงจังแบบที่แกชอบพูดนั้นก็ต้องบอกว่า
ทำไมฉันถึงทิ้งอุดมการณ์ของพวกเราพี่น้องไป ใช่ไหมล่ะ?

พี่ชายหน้าโง่ของฉันเอ๋ย ตื่นเสียที่เถอะ เมื่อไหร่แกจะตาสว่างพอที่จะมองเห็นเสียทีวะว่า
อุดมการณ์และภารกิจห่าเหวอะไรนั่นมันของปลอมทั้งเพ เราถูกหลอกมาตั้งแต่แรก ... ใช่!!! … แกอ่านถูกแล้ว ...

เรา – ถูก – หลอก .. (จำใส่หัวแกไว้ซะ)

         ฉันไม่รู้หรอกว่าใครเป็นคน (หรืออาจจะไม่เป็นคน) หลอกเรา บางทีอาจเป็นเพราะพระเจ้าบางองค์
หรืออาจจะเป็นคนบางคนที่เสือกอยากเป็นพระเจ้าก็ได้ ข้อนี้ฉันไม่รู้ แต่ที่ฉันรู้ ...
พี่ชาย ... เราสองศรีพี่น้องถูกหลอกให้ต่อสู้อยู่ในโลกสมมติใบนี้มาเกือบยี่สิบปี นานเท่าอายุของแกและฉันเลยทีเดียว
เราถูกหลอกให้ต่อสู้เพื่อภารกิจอะไรไม่รู้ เราถูกหลอกให้เชื่อว่าภารกิจของเรานั้นยิ่งใหญ่พอๆ กับการกอบกู้เอกราชก็ไม่ปาน
และเราก็หลงภาคภูมิใจกับภารกิจที่เราได้รับมอบหมายนั้นเสียเต็มประดา หลงคิดไปว่า เราได้ทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่
เฮ้! พี่ชาย ฉันว่านายดู “สไปเดอร์แมน” มากไปหน่อยนะ มันไม่มีอย่างในหนังหรอกที่ว่า พลังที่ยิ่งใหญ่มาพร้อมกับความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่น่ะ
และหากมันจะมี ฉันก็เชื่อว่าไอ้ภารกิจช่วยชีวิตเจ้าหญิงบ้าบออะไรของเรานั่นก็คงไม่ใช่ “ภารกิจที่ยิ่งใหญ่” หรอก
มันเป็นแค่อะไรบางอย่างที่เราเองก็ไม่รู้ว่าทำไปเพื่ออะไร หรือเพื่อใครต่างหาก..

        ฉันถามแกหน่อยเหอะว่า ไอ้การที่เราบุกบั่นตะลุยฝ่าอันตรายไปในแต่ละด่านน่ะ แกทำไปเพื่ออะไรกันฮึ?
จริงอยู่ที่ก่อนหน้านี้แกเฝ้าบอกฉันว่าใครต่อใครมอบความหวังในการช่วยชีวิตเจ้าหญิงไว้ที่พี่น้องอย่างเรา ฉันก็เชื่อแก
และยอมเสี่ยงอันตรายทุกๆ อย่างไปกับแก อิฐกี่หมื่นก้อนที่เราใช้หัวพุ่งชนจนแตกเป็นจุณ หุบเหวกี่แห่งที่เราพลัดตกลงไป
กี่ครั้งที่เราไม่รอดเงื้อมปากของต้นไม้ตะกละ ไหนจะระเบิดเต่าโรคจิต ปลาหมึกพ่นพิษ เมฆประหลาดที่ชอบพ่นเม่นขนพิษมาใส่เรา
มังกรยักษ์พ่นไฟ อะไรต่อมิอะไรต่างๆ นานาที่เราต้องฝ่าไปในแต่ละครั้งอีกเล่า เราได้สิ่งใดตอบแทนกลับคืนมา ไอ้พี่ชายเอ๋ย .. แกช่วยตอบฉันหน่อยเถิด ..

มาริโอสอนน้อง ..



ลุยจิ,


อ่านจดหมายของแกซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายเที่ยว พยายามบอกตัวเองว่า นี่มันเป็นแค่เพียงความฝัน
แต่ดึงหนวดแล้วก็ยังรู้สึกเจ็บ มันคงไม่ใช่ความฝันสินะลุยจิ, การขาดแกไปก็คงเหมือนมีใครสักคนแอบมาโกนหนวดของฉันไปทั้งแผง
ใบหน้าชายชาตรีของฉันจะแสดงความมั่นใจออกมาเหมือนเดิมได้อย่างไรเล่า
ในเมื่อฉันขาดน้องชายที่เป็นเหมือนเพื่อนร่วมรบที่เคียงบ่าเคียงไหล่ด้วยกันมาครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างแกไป

น้องชาย ฉันจะไม่อ้อนวอนขอให้แกกลับมา ฉันจะไม่เสียน้ำตาให้กับการตัดสินใจเดินออกไปของแก
แกเป็นคนหนุ่ม มันก็ควรอยู่หรอกที่แกจะเลือกค้นหาเส้นทางใหม่ๆ มันก็ควรอยู่หรอก ที่แกจะตั้งคำถามต่อสภาพแวดล้อมที่แกอยู่
และมันก็ควรอยู่แล้วทุกประการที่แกจะตัดสินใจทำอะไรด้วยอารมณ์ร้อนแรงรวดเร็วดุจกามนิตหนุ่ม (รู้จักไหมกามนิตน่ะ)

ฉันเข้าใจว่าแกคงเบื่อหน่ายโลกของเรา ในหัวของแกคงมีคำถามมากมายไม่จบสิ้น
เราเกิดมาเพื่อต่อสู้อย่างไม่มีที่สิ้นสุดใช่ไหม? เราต่อสู้ไปเพื่ออะไร? เรามีทางเลือกในการใช้ชีวิตแบบอื่นอีกไหม?
หรือยังมีอะไรอีกไหมในโลกกว้างใหญ่ที่เราควรออกไปค้นหาและเรียนรู้ น้องชาย, ใช่ว่าฉันไม่เข้าใจความรู้สึกของแก
เพราะฉันเองเคยผ่านอารมณ์แห่งความสับสนและตั้งคำถามต่อชีวิตแบบนี้มาก่อนเหมือนกัน
ครั้งหนึ่งฉันก็ไม่เคยมั่นใจว่าสิ่งที่เรากำลังทำอยู่นี้ คือสิ่งที่เหมาะสมและถูกต้องสำหรับเราหรือเปล่า?
ครั้งหนึ่งฉันก็เคยรู้สึกว่ามันยังต้องมีอะไรสักอย่างที่รอให้เราต้องออกไปค้นหาคำตอบ (แต่สุดท้ายฉันก็ไม่ได้ออกไป)

มาคิดๆ ดูแล้ว บางที ‘ความสงสัยกับการตั้งคำถาม’ คงเป็นคุณสมบัติที่ทำให้มนุษย์เรา
(เอาน่า..จะอย่างไรเราก็พอเรียกได้ว่ามนุษย์) แตกต่างไปจากสัตว์อื่น
และอาจทำให้เรามีวิวัฒนาการที่เหนือกว่าสัตว์โลกประเภทอื่นๆ อีกด้วย
แกไม่เคยคิดบ้างหรอกหรือว่าทำไมหอยทากจึงไม่สงสัยว่าขาของตัวเองหายไปไหน
หรือแมลงวันจึงไม่เคยอยากรู้ว่าทำไมคนจึงไม่ชอบตอมขี้เหมือนพวกมัน พวกมันก็แค่ใช้ชีวิตไปตามสัญชาตญาณ
ดำรงชีพไปตามแรงขับจากรหัสพันธุกรรม (หวังว่าคำนี้คงไม่ยากเกินไปสำหรับแกนะ) ที่ติดตัวมา

เพราะอย่างนั้น ฉันถึงบอกไงว่าไม่แปลกใจเลยถ้าแกจะสงสัย
และตั้งคำถามเอากับโลกสมมติที่แกอาศัยอยู่และบางทีคำตอบที่แกค้นพบจึงหมายถึงการเดินออกไปข้างนอก

น้องเอ๋ย แกมีสิทธิ์เต็มที่ที่จะคิดว่าโลกในเกมที่เราเล่นอยู่นี้มันน่าขัน,
ไร้แก่นสาร และไม่ใช่โลกจริงๆ ที่เราควรอาศัยอยู่ แกจะคิดอะไรก็คิดไป
แต่แกไม่มีสิทธิ์ตัดสินว่าโลกไหนดีกว่ากัน แกไม่มีสิทธิ์บอกใครได้ว่าโลกแห่งเกมเป็นเรื่องงี่เง่า
และเกมแห่งโลกต่างหากที่เป็นของจริงกว่า
ลุยจิ, แกไม่มีสิทธิ์สรุปอะไรได้แบบนั้นเพราะไม่ว่าจะเป็นโลกใบไหนก็ตาม ทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องสมมติทั้งสิ้น

แกคิดเหรอว่าโลกภายนอกมีแต่สิ่งที่ควรค่าแก่การใช้ชีวิต แล้วโลกของเรามีแต่สิ่งอันไร้สาระ
ถ้าจะมองอย่างนั้น ฉันก็จะบอกแกว่าอะไรอะไรในโลกนี้หรือในโลกไหน
ก็คือสิ่งไร้สาระหาแก่นสารอันใดไม่ได้เหมือนๆ กันทั้งนั้น
เกมที่เรากำลังละเล่นอยู่ไม่ว่าจะเป็นกระโดดลงท่อ เก็บดาว เก็บเหรียญ ช่วยเจ้าหญิง ฯลฯ
นั้นไร้สาระ เกมของโลกภายนอกก็ไร้สาระเหมือนกัน ลองคิดดูสิว่าคนบนโลกจริงๆ ทำอะไรที่มีสาระบ้าง
ทำงานหาเงินให้ได้มากๆ เพื่อเอาไปจ่ายหมอให้บอกเราว่า คุณควรหยุดทำงานและพักผ่อนบ้างได้แล้ว,
ขวนขวายหาเงินที่สุดท้ายแล้วตัวเองก็หยิบติดตัวไปใช้ตอนตายไม่ได้,
ทำงานหาเงินให้ได้มากๆ เพื่อเสียเงินไปซื้อไม้เหล็กมาแข่งขันตีลูกเหล็กลงรู

ลุยจิ, บอกฉันทีว่าเหล่านี้คือ ‘สาระ’ ประเภทไหนกัน
สิ่งที่แกเรียกว่าโลกใบใหม่นั้นมันมีความแตกต่างจากโลกใบเดิมที่ตรงไหน

แกอาจเห็นว่าฉันเป็นคนบ้าตำรา เป็นพวกยึดหลักการ เป็นพวกหัวโบราณเสียเต็มประดาล่ะสิ
แกถึงมองหาโลกใบใหม่ มองหาหนทางที่แกคิดว่าเป็นหนทางที่แท้จริงในชีวิต
และแกอาจมองว่าภารกิจที่เราทำเป็นเรื่องปัญญาอ่อนโงงมเสียเหลือเกิน
ที่สำคัญแกคงคิดว่าฉันไม่รู้ว่ามันก็ปัญญาอ่อนโง่งม

เช่นนั้นแกก็คิดผิดแล้วล่ะ น้องชาย ...