ผมเฝ้ารอวันที่ฟ้าหลังฝนนั้นมันจะสวยงาม
เพราะความรักที่ปั้นและสรรค์สร้างมันไม่เคยจะสวยตาม
อยากให้หมอกกระจ่างเหลือเพียงแค่ฟ้าคราม
โตแล้วก็อยากจะรักใครตราบนานเท่านาน
เปรียบรักที่เคยพบพานเป็นดั่งการสร้างบ้าน
แต่ก่อนเราร่วมใจที่จะช่วยงาน
บ้านหลังน้อยค่อยๆเริ่มถูกสร้าง
ในวันนี้ไม่มีกันบ้านนั้นจึงร้าง
โครงบ้านคงเปรียบดั่งกับความทรงจำ
ยังคงย้ำทุกอย่างจะสิ่งของหรือการกระทำ
หากจะลืมผมคงต้องใช้ไฟเผาให้มอดไหม้
แต่ยังเหลือซากเป็นเศษเสี้ยวของความทรงจำในใจ
ใครกันจะเป็นผู้มอบความฝัน
ใครกันจะเป็นผู้มอบความหวัง
ใครกันจะเป็นคนๆนั้น
ที่พำนักพักใจไปพร้อมกัน
*รักเอย ทำไมต้องเจอต้องเจอต้องเจอแต่คนที่ใจร้าย
ฉันเคย เจ็บระทมระทวยแล้วก็มีแต่เสียใจ
รู้เลยไม่ควรจะมีรักกับใครอีกต่อไป
แหงนเงยขึ้นฟ้าอีกคราพร้อมกับร้องไห้
โอเคถ้าคุณจะจากไปครับผมก็ต้องทำใจพร้อมกับยอมรับ
ไม่มีเวลามาช้าชักหรือว่ายื้อนักต่อให้ตื้อหนักก็คงไม่อาจจะซื้อรัก
หากคุณคิดจะพักคุณก็คงจะนึกถึงคิทแคท
แต่หากผมคิดจะรักผมจะนึกถึงคุณเป็นคนแรก
จะรักใครก็มีแต่คุณมาแทรก คุณนั้นทำให้สมองผมมันผิดแปลก
แตกต่างไม่เหมือนเคย
แต่ก่อนบอกว่ารักแต่ทำไมวันนี้กลับแลดูเฉยเมย
เปรียบดั่งสุภาษิตและก็คำพังเพย
ที่คนแก่คนเฒ่ามักจะเล่าอยู่ตามเคย
เมื่อเริ่มรักน้ำต้มผักมันยังหวานแต่ทำไมเนิ่นนานน้ำต้มผักมันกลับจืด
มุขตลกที่เคยขำทำไมวันนี้มันกลับฝืด
รักของเรามันตันและไม่มีทางต่อให้ยืด
รักดีๆสุดท้ายมันมีแค่ในนิยายและรักจนตายสุดท้ายมันก้มีเพียงแค่ในนิทาน
เก็บเกี่ยวทุกอย่างให้ไว้เป็นประสบการณ์
แล้วปล่อยให้หัวใจมันเดินไปตามทาง
ให้รักที่ผ่านใจ ให้มันเป็นครู
ถ้าผมไปแย่งใครขอโทษด้วยได้โปรดอย่าฟัคกู
เจ็บคอเพราะไอแต่เจ็บใจเพราะยู
รักคุณแทบตายสุดท้ายไม่มีใครเหลืออยู่
(*)
Oh girl oh I luv I luv I luv u
Oh girl oh I need I need I need u
ต่อให้คิดถึงเธอมากสักเท่าไหร่
ต่อให้คิดถึงเธอมากขนาดไหน
เธอก็คงไม่กลับมา
(*)
