เพลงของผมนะครับ ไงติชมด้วยนะครับ
ลิงค์ นะครับ http://uploading.com/files/979d1c4e/Help%2Bme%2Boh%2Bmy%2BGOD%2B-%2BGODLESS%2BSiam35.mp3/
เนื้อเพลง
กูโดนตรีตราประนามหน้าว่ากูคือคนผิด
ชีวิตกูไม่สิทธิ์เป็นคนดีอยู่ในความคิด
เหยียดหยามทางสังคมเยียบย้ำกูให้จม
แต่กูยังเหลืออีกลมหายใจเอาให้ไว้สู้คน
ทางเดินของกูเหมื่อนกับเส้นดายที่ขาดวิง
ชีวิตที่ขีดเส้นทางมันตายไปครึ่งทำให้มันขาดดิ้น
กูดิ้นรนทำทุกอย่างให้กูได้เหมื่อนทุกอย่าง
สุดท้ายกูก็เป็นกูให้คนอื่นยอมรับในทุกอย่าง
บทบาทในชีวิตกูเป็นเหมื่อนหมาข้างถนน
ชีวิตที่เลวระย้ำยอมทิ้งในทุกสิ่งกูไม่สน
ครอบครัวที่กูรักกับเมียกูที่กูรัก
กูผ่านมานักต่อนักทำลายกับความรู้สึกที่กูรัก
อักซักครั้งหนึ่งอีกสักหนหนึ่ง
กูขอโอกาศให้กูได้กลับตัวกลับใจกับมือที่ฉุดดึง
เรื่องราวของชีวิตพรุ้งนี้จะเป็นแบบไหน
แล้วลมหายใจครั้งสุดท้ายของกูจะจบลงแบบไหน
**Help me oh my god
เวลาที่ผ่านไปอยากให้จบ can stop
**Help me oh my god
พระเจ้าโปรดช่วยฉันให้พบหนทางที่รอด
**Help me oh my god
โปรดให้ฉันไปสู้ในห้วงอ้อมกอด
**Help me oh my god
ชำระจิตใจให้ข้าพเจ้าให้สะอาด OH My GOD
วันเวลาในหนึ่งครั้งที่กูนั้นเคยล้ม
ประสบการณ์ที่ฝั่งใจเหมื่อนเชือกเส้นใหญ่ที่ผูกปม
มืดมิดทั่งแปดด้านมืดมิดทุกรอบด้าน
จะแหกปากตะโกนไม่มีใครอยากตอบขาน
ใจกูต้องแข็งพอกับภาวะที่ย้ำแย่
ปัญหากูเองไม่ต้องมีใครมายุ่งมีกูที่ต้องแก้
ทุกเรื่องราวมันสับสนเหมื่อนวังวนคือรางแห
ต้องทำทุกอย่างที่ต่ำทรามและต้องไม่มีข้อแม้
จะจมดินกินโคลนไม่มีใครมาสนกู
เหมื่อนห้องที่ปิดตายหมดความหมายไร้ซึ่งประตู
ความโหดร้ายเข้ามาเยือนในชีวิตให้กูดู
ภาพเห็นเหตุการณ์มันตอกย้ำเต็มตาและสองหู
ตัวกูไม่รู้ทางเดินชีวิตจะหมดลงกี่ปี
กูถอดใจจะปลิดชีวิตตัวเองจบลงแค่นี้
แต่เรื่องราวกับเปลี่ยนผันจากทั่งหมดที่มี
พระเจ้าได้ตรัสบอกชีวิตยังมีค่าอดทนรอต่อไปที
ความว่างเปล่าที่มันเกิดขึ้นเงื่อนงำซ้ำของจิตใต้สำนึก
มันหยุดไม่ได้มันห้ามไมได้ที่จะนึกถึงคิดอยู่ลึกๆ
บาดแผลที่เกิดมันใหญ่จนต้องผวาตอนนอนในกลางดึก
ตื่นเช้าเหมื่อนคนไร้จิตใจหมดความคิดไร้ความรู้สึก
เย็นชากับสิ่งรอบข้างเปรียบกับผู้คนไม่มีบนโลก
จมดิ่งจมปรักอยู่กับตัวเองภายใต้เงื่อนไขความเศร้าโศก
ถึงแม้ผู้คนทั่วไปจะมีความสุขแต่เรากลับอับโชค
ก็คิดไปเองก็นึกเอาเองว่าตัวกูนั้นหมดประโยชน์
ความโหดร้ายของชีวิตที่บางคนไม่เคยพบ
หลอกหลอนตัวเองเกี่ยวกับเรื่องราวอดีตซ้ำซากไม่เคยลบ
เหมื่อนกวีบทหนึ่งที่อ่านซ้ำไปซ้ำไปมาไม่เคยจบ
ชีวิตมันแสนวุ่นวายชีวิตมันมันแสนตรากตรำไม่สงบ
บทสรุปของเรื่องราวดำเนินต่อไปตามกาลเวลา
ไม่มีใครรู้ไม่มีใครคาดเดาเรื่องเล่าที่ผ่านมา
มันเป็นเพียงคดีชีวิตที่ตรากตรำไร้สิ้นราคา
หมดหนทางหมดทางเดินไม่อาจจะหนี้ลิขิตบนฟ้า
